شورای بی خیال و ناتوان؛ فرماندار ساکت و عجیب!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی سپیده نیوز ،  داستان پل موسوم به «وحدت» که قرار است در اقدامی غیرکارشناسی شهرصالحیه را به یکی از محله های شلوغ شهرک واوان متصل کند، تا زیر گلوی شهرک واوان رسیده و هر روز فشارهای تازه ای برای اتمام آن و زیر بار ترافیک رفتن وارد می شود.

استاندار سابق تهران که کمتر از 48 ساعت پیش دوران فعالیتش خاتمه یافت در آخرین هفته های کارش ضربه ای به اسلامشهر زد که هم استدلالش غیرمنطقی بود هم روش اعمال آن عجیب و دور از ذهن می زد.

او یکی از نهادهای نظارتی ارشد استان را مامور کرد تا راهی برای فشارهای بیشتر طراحی کند. این کار را کرد اما پشت استاندار جانبدار به فرماندار ساکت و حرف گوش کنی گرم بود که از قضای تلخ روزگار بومی اسلامشهر هم هست!

او البته یک پشتوانه محکم دیگر هم برای این ضربه ی کاری بر پیکره ی اسلامشهر به ویژه واوان هم داشت؛ شورای بی خیال،‌ناتوان و ضعیف که سرش را زیر خروارها برف کرده و با بنرهای تبریک و تسلیت و کلنگ دست گرفتن در مراسم های مختلف دلخوش است.

حالا این وسط یادآوری بد نیست یادآوری کنیم که کلید اولیه این طرح غیرفنی و فاقد طرح های بالادستی را هم در زمان یک شهردار بومی دیگر زدند. آن زمانی که آقای شهردار مثلا بومی وقت به دستور مافیای زمین و تعاونی های منطقه، پای مذاکره با شوراهای وقت صالحیه نشست و در ازای هیچ(!) به آنها قول سکوت داد. اگر رسانه ها متوجه نمی شدند پل صالحیه چندین سال پیش تمام شده بود و از واوان دیگر چیزی به اسم شهر و شهرک باقی نمی ماند.

مساله اصلا ساختن یک پل نیست؛ موضوع اشکالات فنی آن است. وگرنه بانی ساخته شدن محور مواصلاتی همین شهر صالحیه به کمربندی الغدیر واوان هم مسئولان اسلامشهری بوده اند. حتی در دو سال گذشته تعریض آن هم با پیگیری نماینده مردم اسلامشهر در مجلس اتفاق افتاد.

موضوع این است که نمی شود یک کمربندی را به داخل یک کوچه فرعی تخلیه کرد. اسلامشهر باید برای جمع کردن بار ترافیکی که این مسیر تخلیه خواهد کرد،‌حداقل هزار میلیارد تومان هزینه کند تا معابر تعریض شود. یعنی برای آن که مدیران ارشد نادان این استان نگران سی میلیارد تومان هزینه این پروژه غیرفنی نشوند، باید مردم اسلامشهر و شهرداری زیر بار هزار میلیارد تومان خسارت برای تعریض معابر بروند…. این است عقل مدیران عجیب و غریب استان تهران که خوشبختانه در حال حذف هستند.

حالا این وسط یا پروژه تمام می شود یا تمام نمی شود؛ در نهایت آنچه حتما در یادها خواهد ماند،‌نقش فرماندار به اصطلاح بومی و اعضای شورای برآمده از رای مردم است. کسانی که هیچ تحرک مثبتی نداشتند و از ترس و وحشت این که تبعات دفاع از حق مردم دامنگیرشان نشود،‌سکوت و همراهی را در پیش گرفتند. نمی دانم این را می شود خدمت نامید یا خیانت اما هرچه هست باید در یادها بماند تا فردا کسی به واسطه سکوت و کم کاری، مدعی انقلابیگری و جهادگری و اینطور مفاهیم ارزشمند نشود./پایان