“خانه‌سازی بدون آینده‌نگری؛ سرانه‌های حیاتی در طرح‌های مسکن کجاست؟”

 علی ترکاشوند؛ کارشناس مسائل اقتصادی

یکی از اصولی‌ترین نیازهای جوامع شهری، تامین سرانه‌های خدماتی و زیرساختی است که نقش مستقیم در کیفیت زندگی شهروندان دارند. در طرح‌هایی همچون جهش تولید مسکن و نهضت ملی مسکن در اسلامشهر، باوجود وعده‌های فراوان مسئولان، نگرانی‌ها درخصوص بی‌توجهی به پیش‌بینی و تامین سرانه‌های تفریحی، درمانی، آموزشی و سلامت همچنان باقی است.

اسلامشهر، به‌عنوان یکی از پرتراکم‌ترین شهرهای استان تهران، مدت‌هاست که با مشکلات کمبود امکانات عمومی دست‌وپنجه نرم می‌کند. رشد جمعیت و گسترش پروژه‌های مسکونی بدون در نظر گرفتن زیرساخت‌های لازم، می‌تواند به چالش‌های جدی‌تری دامن بزند. اگرچه ساخت واحدهای مسکونی با هدف کاهش فشار بر بازار مسکن قابل‌تحسین است، اما غفلت از نیازهای اساسی شهروندان، این طرح‌ها را از اهداف بلندمدت خود دور خواهد کرد.

در برنامه‌ریزی چنین طرح‌هایی، باید توجه ویژه‌ای به نیازهای متنوع مردم شود. چگونه می‌توان از مسکنی صحبت کرد که فاقد مدرسه، درمانگاه، پارک، یا فضای فرهنگی است؟ آیا می‌توان از خانواده‌ها انتظار داشت که تنها با داشتن چهار دیوار به زندگی باکیفیت امیدوار باشند؟ تجربه سال‌های گذشته نشان داده که نبود امکانات رفاهی و خدماتی در پروژه‌های مسکن مهر، چه پیامدهای ناگواری برای ساکنان به همراه داشته است.

مسئولان طرح‌های جهش تولید مسکن و نهضت ملی مسکن باید بدانند که ساخت مسکن بدون توجه به زیرساخت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، به جای کاهش مشکلات، بحران‌های جدیدی را ایجاد خواهد کرد. اسلامشهر نیازمند آینده‌نگری است؛ آینده‌ای که در آن شهروندان از سرانه‌های کافی برای آموزش فرزندان، حفظ سلامت، و گذران اوقات فراغت برخوردار باشند.

اینکه مسئولان شهری و کشوری چگونه می‌خواهند این چالش‌ها را مدیریت کنند، مسئله‌ای است که نباید از آن چشم پوشید. آیا وقت آن نرسیده که به‌جای برنامه‌های کوتاه‌مدت و نمایشی، تصمیمات اساسی و آینده‌نگرانه برای شهروندان اسلامشهر اتخاذ شود.